ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΓΙΟΛΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

Η Γιόλα Αναγνωστοπούλου, τη χρονιά που έγραψε το ποίημα


Αργότερα, όταν πια θα ξεκαθαριστούνε όλα μέσα μου, όλα τα «γιατί» που τα άφησα στη μέση λόγω τεχνικών δυσκολιών (προβλεπομένων από το πρόγραμμα)… αργότερα, όταν πια θα ηρεμήσω και θα πάψω ν αγωνίζομαι γι αυτό που δεν αλλάζει, αργότερα, όταν τα χέρια μου μ εμπιστοσύνη θα τα βάλω στα δικά σου…
τότε καλέ μου, θα πάρω ένα σακίδιο και μια κιθάρα και μόνη μου θα ταξιδέψω στις μοναξιές του ανθρώπου στ άγνωστα και επικίνδυνα μονοπάτια της ψυχής μου (ή του στομαχιού μου) κι ήρεμη χωρίς φωνές δίχως απότομες εξάρσεις θα σκαλίσω και θα ξεθάψω με τα τραγούδια της κιθάρας μου αυτό το άγνωστο «εγώ, γιατί, πού, πότε» κι ότι από γεννήθηκα με τυραννούσε, ίσως καλέ μου ίσως πια αναπαυμένο πάψει να σιγοτρώει τα σωθικά.
Έτσι έλεγα κάποτε, τώρα απλά λέω πως μ αρέσει να στέκομαι στο σταθμό, τα τρένα σα φτάνουν απ τη Γερμανία και ν ακούω ανάμεσα απ τις φωνές και τις ανακοινώσεις «γεια σου πατρίδα» και «γιατί μαζί μας δεν έρχεσαι να κοιμηθείς;» και μετά, να παίρνω ίσα πάνω την Ιουλιανού και να χορεύω στους ήχους του δρόμου με τη φαντασία μου, τα καπέλα των διαβατών ν αρπάζω και τις χοντρές κυρίες να πειράζω καθώς τρώω πασατέμπο και πετάω τα φλούδια του ψηλά για να τα δω να πέφτουν.
Μετά, μ αρέσει ακόμα να βλέπω τα μπαλόνια των παιδιών στο πάρκο σούρουπο και το άγαλμα της Αθηνάς να χαμογελάει και να παίζω κρυφτό με τον εαυτό μου πίσω απ τις γρίλιες του παράθυρου.
Ακόμα, τις σκιές που ρίχνει η λάμπα στα βιβλία μου και τον καπνό του τσιγάρου που τελειώνει μ αρέσει να κοιτάζω και με τη στάχτη σχήματα περίεργα να κάνω προσπαθώντας τα απόκρυφα να βγάλω και σε πέτρινους λαβύρινθους να τα βάλω.
Τι άλλο άραγε; Τι άλλο μου αρέσει;
Πολλά. Τόσα πολλά που τώρα δεν τα θυμάμαι. Όμως κάθε φορά, κάθε στιγμή, όσο κάτι κι αν μ αρέσει, πάντα πίσω του σαν από γυάλινη διαφάνεια, βλέπω μ ορθάνοιχτα μάτια…ένα τίποτα… που μου χαμογελάει σαρδώνεια και με κοροϊδεύει, οπότε και σε μένα τίποτ άλλο πια δεν μένει, παρά να κοροϊδεύω κι εγώ… κι εγώ να γελάω και να προσπαθώ πάνω απ το τίποτα, να βάζω τη στιγμή, αυτή τη μοναδική ανεπανάληπτη στιγμή που τώρα ζω και που μαι νέα.

Η Γιόλα Αναγνωστοπούλου, πέθανε στις 15 Μαρτίου 2005. Τοξικομανής από το 1978, εξέφρασε την κουλτούρα του κίτρινου σούρουπου στην Ελλάδα. Υπήρξε η μεγάλη αγάπη αλλά και η έμπνευση του Παύλου Σιδηρόπουλου. Το παραπάνω ποίημά της, είναι γραμμένο όταν ήταν στην ΣΤ Γυμνασίου και βρίσκεται στην συλλογή ΚΑΤ ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΟΜΟΙΩΣΙΝ, 1973.