Νύχτες με Λευκά Φτερά
Ξέρω καλά
τις νύχτες όλες που κρύβεσαι και τι περνάς
όταν φοράς τα μαύρα τούλια κι άσπρα φτερά για να ξεχνάς
Σε βλέπω πάλι
απελπισμένη τον έρωτα ψάχνεις να βρεις
Και ματωμένη στα σκοτάδια, τρόμους παλιούς ιχνηλατείς
Απόψε
μόνη ταξιδεύεις
δρόμους υγρούς και σκοτεινούς
Σκυφτή με μίσος
Απαρνιέσαι
Δεσμούς αναίτιους νοσηρούς
Σε θέλω
έτσι προδομένη
δίχως ελπίδες περιττές
Ένα ταξίδι χωρίς τέλος
στο παραμύθι και στο χτες
Είναι ο έρωτας μια ανάσα
είναι στιγμή που ακροβατεί
Ένα σκοινί στη μια του άκρη
είμαι εγώ
στην άλλη εσύ
5 Comments:
Δε με λένε Μαρία
????????
maria αντουανέτα: και πως σε λένε?
όμορφο.
Σε θέλω
έτσι προδομένη
δίχως ελπίδες περιττές
Ένα ταξίδι χωρίς τέλος
στο παραμύθι και στο χτες
Είναι ο έρωτας μια ανάσα
είναι στιγμή που ακροβατεί
Ένα σκοινί στη μια του άκρη
είμαι εγώ
στην άλλη εσύ
Νομίζω οτι αυτό είναι και το κλειδί κάποιων σκοτεινών συρταριών του έρωτα..
όμορφο
ναι,πολύ όμορφο
Δημοσίευση σχολίου
<< Home